Κι όμως είναι απόλυτα λογικό ο μέσος ψηφοφόρος να ψηφίζει κόμματα αριστερής ατζέντας. Η Αριστερά δίνει (ή ακριβέστερα: υπόσχεται να δώσει) στον άνθρωπο ο, τι εκείνος επιθυμεί, και του ζητά μόνο την ψήφο, όταν μιλάμε για κέντρο-αριστερά, ή τον ίδιο ως οντότητα όταν ομιλούμε περί κομμουνισμού. Σε κάθε περίπτωση όμως του δίνει αυτό που εκείνος θέλει, καθιστώντας την ρητορική της δεξιάς φιλοσοφική προσπάθεια του Σωκράτη στον Αριστοφάνη – κοινώς ηλίθια.
Η νοο-τροπία της αριστεράς είναι απλή. Θέλεις κάτι και το παίρνεις. Δεν έχει τίποτα άλλο σημασία. Τα πάντα έρχονται δεύτερα μπροστά στην επιθυμία της στιγμής. Κι όταν λέμε τα πάντα εννοούμε κάθε τι μη υλικό, όπως το Έθνος, η πατρίδα, η θρησκευτικότητα, η κατάνυξη, η οικογένεια, η μόρφωση, η (φυσική ή πνευματική) ιεραρχία, η σκέψη, η ευθύνη, το συναίσθημα, έρωτας, η αξιοπιστία, η εμπιστοσύνη κ.α. Αντίθετα, τα λεφτά, η καθημερινή βιοπάλη στο χώρο εργασίας, το μίσος, η ζήλεια για τα αγαθά των άλλων, το φαγητό, το sex, είναι ο τομέας όπου κινείται η Αριστερά. Γι’ αυτήν, οι υλικές απολαύσεις έχουν περισσότερη σημασία από τις πνευματικές, διότι σε αντίθεση με τους διάσπαρτους στόχους των δεξιών, η αριστερά θέλει κατ’ αρχάς ένα πράγμα: τα λεφτά των πλούσιων. Αυτό ως αρχή του συλλογισμού της, συνεπάγεται τον υλιστικό πνεύμα της.
Το αν νομιμοποιείται η αρπαγή των λεφτών, μέσω της θεμελίωσης της εκμετάλλευσης του προλεταριάτου από τον καπιταλιστή είναι αδιάφορο, αφού αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το αποτέλεσμα, όχι η αιτιολόγηση/δικαιολογία/πρόφαση για να φθάσουμε σε αυτό.
Το κύριο μέλημα λοιπόν στην Αριστερά είναι πάρουμε κάτι, που έχει ο άλλος. Ποιος είναι αυτός δεν έχει σημασία. Να φτάσουμε αυτό που ζητάμε μετράει. Κι εφόσον τα λεφτά «γυρνούν το σύμπαν», αυτά θέλουμε. Το (επιθυμητό) αποτέλεσμα όμως, ως σκοπός, προϋπάρχει των μικρότερων αποφάσεων που μας φέρνουν πιο κοντά σε αυτό, κατά τον Αριστοτέλη. Κι επειδή υπάρχει ο σκοπός μπορούμε να κρίνουμε αν είναι σωστός ή λάθος, αγαθός ή φαύλος. Έτσι, η πολιτική γίνεται η τέχνη του αποτελέσματος, και το αποτέλεσμα υπόκειται στην κρίση μας.
Γνωρίζουμε ότι το «πάθος» να θέλεις αυτό που κατέχει ο άλλος δηλώνει ζήλεια, φθόνο, νωθρότητα και φυσικά ψυχολογικό υπόβαθρο κλέφτη. Αν, ας πούμε, έρθει κάποιος και μας αρπάξει το πορτοφόλι θα τον κυνηγήσουμε ώστε να μην χάσουμε να υπάρχοντα μας. Ο ίδιος θα καταδικαστεί ως κλέφτης, και έπειτα θα τιμωρείται με την κοινωνική απαξία του περίγυρου, ο οποίος αντιλαμβάνεται την απειλή ενός κλέφτη. Μία τέτοια σειρά σκέψης δεν υπάρχει όταν μιλάμε για την Αριστερά. Η ιδεολογικοποίηση της κλεψιάς αναιρεί την απαξία της. Και αφού η ψυχολογική τάση του ανθρώπου είναι να ακολουθεί το ρεύμα αισθανόμενος ασφάλεια, άπαξ και μαζέψεις 3 κλέφτες ο τέταρτος θα έρθει μόνος του. Η αξία της μαζοποίησης επαινέθηκε και χρησιμοποιήθηκε, πρώτα από την Αριστερά, ενώ ο Συντηρητισμός κυττούσε την προσωπικότητα και την οργανική κοινότητα. Τότε δημιουργήθηκε και ο υπαρκτός κίνδυνος της Δημοκρατίας να εκπέσει σε Οχλοκρατία, αρνούμενη την αριστοκρατική φύση της.
Η βάναυση ζωή στην πόλη ενέτεινε το κοινωνικό έρεισμα της Αριστεράς. Ο ωφελιμισμός με την αποξένωση συμπορεύτηκαν μετατρέποντας τον «Κύριο» (Μάγκα) του άλλοτε χωριού, σε βιοπαλαιστή ή χειρότερα ζητιάνο της πόλης. Αυτή ακριβώς η μετάβαση – και η ταχύτητα της – θα έπρεπε και να κατηγορηθεί ως αιτία της αριστερής τρέλας. Στα πλαίσια μια κοινότητας γνωρίζεις τους γείτονες σου, τους αντιπαθείς ή τους συμπαθείς, αλλά ο καθένας έχει την εργασία και τον ρόλο του. Άπαξ και σταματήσει την εργασία του αυτός, χάνεις εσύ την θέση σου. Πάρτε για παράδειγμα τρείς αρτοποιούς σε ένα μεγάλο χωριό. Ο Α κερδίζει πολλά λεφτά. Ο Β λιγότερα. Και ο Γ ίσα-ίσα επιβιώνει. Αν χαθούν οι Β & Γ, ο πλούτος του Α θα τον καταστήσει ξένο σώμα, θα πλουτίσει, και θα κοιτάξει να επενδύσει, ή να κάνει άλλη δουλειά, γενικότερα, να αλλάξει την ζωή του. Πολύ πιθανόν όμως το μονοπώλιο, δια της αύξησης των τιμών, να αναγκάσει τους Β & Γ να ξανανοίξουν φούρνο συνεταιρικά, από την παρατηρηθείσα δυσφορία του κόσμου. Αν όμως χαθεί ο Γ, οι Β & Α είναι πιθανόν να συμπράξουν και να αυξήσουν τις τιμές. Έτσι και πάλι η κοινότητα θα χρειάζεται κάποιον ανταγωνιστή και θα επαναφέρει τον Γ. Το σχολικό αυτό παράδειγμα αποδεικνύει ότι η πραγματική λαϊκή εξουσία ασκείται κυρίως στην κοινότητα. Δεν θα ενδιαφερθεί ποτέ ο CEO των Sturbucks, επί παραδείγματι, αν το υποκατάστημα «έπιασε» στην Αθήνα ή όχι. Ο μόνος που ενδιαφέρεται είναι ο αντιπρόσωπος που βγάζει το μεροκάματο. Τα υπόλοιπα καφενεία όμως θα έχουν πιθανόν πρόβλημα, αν δεν είναι ανταγωνιστικά, και φυσικά κανείς δεν θα κάνει την σύνθετη σκέψη του παραδείγματος με του αρτοποιούς, όταν μιλάμε για 5 εκατομμύρια κόσμο. Οι χαμένοι ανταγωνιστές θα βρουν αλλού την τύχη τους, τρέφοντας μίσος για την πολυεθνική. Είναι δε πιθανό να γίνουν αριστεροί και να θέλουν τα λεφτά του CEO που θα δούν μόνο στον ύπνο τους βέβαια. Η αδυναμία αυτορρύθμισης της μεγαλούπολης γιγαντώνει τη συνθετότατα των προβλημάτων. Ο πολίτης είναι στην ζούγκλα της επιβίωσης και μόνο ο ευκατάστατος θα σκεφτεί την λογοτεχνική ρήση του Obama πως η σπουδαιότερη ιδιότητα είναι του «πολίτη». Δεν υπάρχουν πολίτες στην μεγαλούπολη, μόνο έλλογα, ανθρωπόμορφα ζώα, που ζητούν τροφή, χρήματα, καταξίωση, δόξα. Αν δεν δημιουργούνταν ψυχικά αντισταθμίσματα (ένας αγώνας καθαρά προσωπικός), η προηγούμενη πρόταση θα ήταν σωστή.
Επιστρέφοντας στο θέμα μας, αν πάρεις τα λεφτά των κεφαλαιοκρατών, η πραγματική (σε αντίστιξη με την φυσική και πνευματική) ιεραρχία θα καταρρεύσει. Ποιος θα εξαναγκάσει μετά τον άλλον να εργαστεί; Θα θέλουν ότι επιθυμούν, και θα κυνηγάνε με πάθος αυτό. Η πολιτιστική παράδοση, αυτή η έστω ελάχιστη πολιτιστική υφή που επιβιώνει και αντιστέκεται ακόμα στα ζωικά ένστικτα του ωφελιμισμού, θα ισοπεδωθεί. Μία μάζα θηρίων θα ξεπροβάλλει, και θα ζητά αυτό ορέγεται εκείνη τη στιγμή. Η Αποκάλυψη θα αντικρίζεται ως πραγματικότητα.
Από την άλλη μεριά, η σοσιαλδημοκρατία κρατάει τα αρνητικά του καπιταλισμού και τα συνδυάζει με την Αριστερά. Μας ζητά τεράστιο δημόσιο τομέα, ασίγαστο ωφελιμισμό χάριν big business, και λεφτά για κοινωνικό κράτος παροχών σε κοινωνία αλληλεγγύης, με αλληλεγγύη α λα κάρτ, αφού η μεγαλούπολη δεν δύναται να έχει αλληλεγγύη, με τόση έλλειψη ουσιαστικής επαφής των πολιτών της. Οι big businesses όμως δεν θα πληρώνουν στο κράτος, αφού το ελέγχουν μέσω χρηματισμών (δεν ζούμε σε κοινωνία Αγίων). Άρα το βάρος θα πέσει στα χέρια του υγιούς κομματιού της μεσαίας τάξης, που κάτω από την καρμανιόλα μιας δημοκρατικής απαίτησης παροχών, θα στενάζει να πληρώσει τους φόρους για όσους δεν πέτυχαν σε αυτό που έκαναν. Μηδέν αυτορρύθμιση, και βραχνάς φορολαγνίας. Ισοπέδωση. Ελίτ, ψυχοσύνθεση δημοσίου υπαλλήλου σε εργαζομένους δημόσιων ή ιδιωτικών εταιριών, και μία πάλαι ποτέ μεσαία τάξη σε ρόλο επαίτη.
Αναφέρθηκε το «θέλεις κάτι, το παίρνεις». Αυτό το μοτίβο, πέρα των χρημάτων εφαρμόζεται κατά κόρον. Αγάπη- sex, ψυχαγωγία-διασκέδαση, χιούμορ-σνομπισμός/troll*, επαφή-επικοινωνία, κατάνυξη-αθεΐα, σεβασμός-δουλοπρέπεια κ.α. Η επιδερμικότατα των πράξεων είναι βδελυρή. Η ικανοποίηση του «πάθους», αυτής της στιγμιαίας επιθυμίας, στέκει ακλόνητος Θεός, χωρίς κανένα ποτέ ψυχικό έρεισμα. Κι έτσι δημιουργούνται εμπειρίες και πρακτικές που όμως αποποιούνται την αξία της ζωής, και στο τέλος της ημέρας ο άνθρωπος μένει κενός.
*το troll θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι γκροτεσκική συμπεριφορά υπεροψίας. Η αλαζονική αντίληψη υφέρπει στο trolling.
Έπειτα από αυτήν την συλλογιστική πορεία, μπορούμε να ισχυριστούμε πως ο φιλελευθερισμός μαζί με τον νεοφιλελευθερισμό είναι δισέγγονα της Αριστεράς, αν κρίνουμε από τον ωφελιμισμό-υλισμό που τους διακατέχει. Αυτό αναλύεται στο οικείο άρθρο (http://www.syntiritikoi.gr/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82/%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1/%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-lannister-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%AD%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85.html) .
