Μεγάλωσα ως πιτσιρικάς στη δεκαετία του 1980, τότε που το εγχώριο πολιτικό θερμόμετρο στην Ελλάδα έβραζε και ζούσαμε στην έξαρση αλλά και στο τέλος (χωρίς να το γνωρίζουμε) του Ψυχρού Πολέμου σε παγκόσμια κλίμακα. Ο δικομματισμός τότε κυριαρχούσε, οι επικές πολιτικές μάχες μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ ήταν καθημερινό φαινόμενο σε κάθε επίπεδο: στο καφενείο, στην εργασία, στη γειτονιά, σε θερμές γιγάντιες πολιτικές συγκεντρώσεις σε μεγαλουπόλεις, στη Βουλή, αλλά και στην -ασπρόμαυρη τότε- τηλεόραση μεταξύ των συγχωρεμένων Μητσοτάκη και Παπανδρέου, με πολιτικές αφίσες στους δρόμους, ενώ ένιωθες έντονα στην ατμόσφαιρα τον πολιτικό παλμό να δονείται καθώς πλησίαζαν οι μέρες προς τις βουλευτικές εκλογές.
Σήμερα, καθώς οδηγούσα τη μηχανή μου μέσα από το κέντρο της Αθήνας, σοκαρίστηκα από τη σχεδόν ολοκληρωτική έλλειψη πολιτικών αφισών. Αναζητώντας σύγχρονες πολιτικές συγκεντρώσεις κομμάτων στην Αθήνα που να θυμίζουν στο ελάχιστο τα τιτάνια πολιτικά γεγονότα για τα οποία μαζεύονταν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στο Σύνταγμα τις δεκαετίες του 1980 και 1990, δεν βρήκα τίποτα σχετικό. Τι σημαίνει αυτό; Οτι «εκπολιτιστήκαμε» και επιτέλους μας άγγιξε ο -πολυπόθητος για τη φιλελεύθερη ελίτ που μας εξουσιάζει- «ευρωπαϊκός διαφωτισμός»; Αυτό σημαίνει δυτικός πολιτισμός; Να μην ασχολείσαι με πάθος για τα πολιτικά δρώμενα του τόπου σου; Να είσαι σιωπηλός και «εκπολιτισμένος», πατώντας like μόνο σε κοινωνικά δίκτυα σε ό,τι συμφωνείς, προσέχοντας πώς θα εκφραστείς με ορθοπολιτικό τρόπο και αποφεύγοντας πολιτικές συζητήσεις και συγκεντρώσεις;
Νιώθοντας έντονα τη γνήσια λαϊκότητα που έχω κληρονομήσει από την οικογένειά μου και τον τόπο μου, είμαι απόλυτα σκεπτικιστής απέναντι σε κάθε προσπάθεια αποπολιτικοποίησης της πολιτικής ζωής της Ελλάδος, η οποία συντελείται με κοινό και συντονισμένο νου μέσω των συστημικών φιλοευρωπαϊκών κομμάτων, γιατί με αυτόν τον τρόπο εξουσιάζουν τις άβουλες απολιτίκ μάζες. Εχουμε εκλογές σε λίγες μέρες, πολύ καθοριστικές για το μέλλον του τόπου μας, και ενεργούμε λες και είμαστε σε φάση σιωπητηρίου σε στρατόπεδο νεοσυλλέκτων.
Δεν θέλουμε «μεταρρυθμιστές», δεν επιθυμούμε «εκσυγχρονιστές», δεν περιμένουμε από πολιτικές καρικατούρες που ακολουθούν με ψευδοαστική ευγένεια τις πολιτικές επιταγές του ευρωσυστήματος να «εκπολιτίσουν» εμάς τους «εθνολαϊκούς» και «λειτουργικά αναλφάβητους». Αυτό που αναζητούμε είναι πολιτικούς με φωνή, με διάθεση να ανατρέψουν νοσηρές καταστάσεις και να μεταδώσουν στον κόσμο αυθεντική λαϊκή ενέργεια και ενθουσιώδη διάθεση για συθέμελες αναμορφώσεις στο πολιτικό σκηνικό του τόπου μας.
