Για πάνω από 1000 χρόνια ο Χριστιανισμός κυριαρχούσε αναμφισβήτητα στην Ευρώπη, διαμορφώνοντας τον πολιτισμό της Γηραιάς Ηπείρου. Η επιρροή του στις τέχνες, τα γράμματα, την αρχιτεκτονική αλλά και τα ήθη και έθιμα των ευρωπαϊκών λαών είναι πασιφανής. Από άκρη σε άκρη, η Ευρώπη είναι μια χριστιανική Ήπειρος.
Ωστόσο, τα πράγμα φαίνεται να αλλάζουν εδώ και μερικά χρόνια. Ο Χριστιανισμός ως κυρίαρχο πολιτισμικό στοιχείο δέχεται απανωτές επιθέσεις από μια επιθετική κοσμική κουλτούρα, που φαίνεται να είναι σε διαρκή άνοδο, με οχήματά της τον εκφυλισμό των ηθών και ,όλως παραδόξως, την μαζική ισλαμική μετανάστευση.
Αν και είναι δύσκολο να εντοπιστεί το ακριβές χρονικό σημείο οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν πως οι δεκαετίες του 1960-70 έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην πορεία παρακμής του Χριστιανισμού στην Ευρώπη. Η περίφημη σεξουαλική απελευθέρωση δεν ήταν παρά η βίαιη εισαγωγή μιας κουλτούρας ηδονισμού στον Ευρωπαϊκό χώρο. Μια ολόκληρη γενιά Ευρωπαίων γαλουχήθηκε με την πεποίθηση ότι η, έως τότε βαθιά χριστιανική ευρωπαϊκή ηθική, δεν ήταν παρά ένα ξεπερασμένο κατασκεύασμα που αποσκοπούσε στον έλεγχο και την καταπίεση του ατόμου. Έτσι, κάθε τι ανήθικο, προσβλητικό και προκλητικό ονομάστηκε μοντέρνο, εναλλακτικό και επαναστατικό. Αν κάτι σε κάνει να νιώθεις καλά, είναι καλό. Η κοινωνική ευπρέπεια και η αισχύνη για την ανήθικη συμπεριφορά εξαφανίστηκαν τόσο από το λεξιλόγιο, όσο και από την καθημερινότητα. Έτσι μέχρι και σήμερα, επικρατεί η αντίληψη ότι κανείς είναι σε κάθε περίπτωση ελεύθερος να κάνει αυτό που νιώθει, παραμερίζοντας κάθε έννοια ευθύνης ή πολλές φορές και λογικής.
Σχεδόν ταυτόχρονα ξεκίνησε μια ολομέτωπη επίθεση από αυτό που έχει μείνει με το όνομα Πολιτιστικός Μαρξισμός. Το αν η αριστερά ξεκίνησε αυτή την επίθεση ή απλά εκμεταλλεύτηκε την αναταραχή κατά την προσφιλή της τακτική, είναι ένα ιστορικό ερώτημα που εξαρτάται από την ανάγνωση που ο καθένας κάνει. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι οι συνθήκες ήταν τέλειες για την εφαρμογή των δογμάτων του αριστερού αυτού κινήματος, που πρέσβευε ακριβώς, ότι όχι μόνο η καθεστηκυία οικονομική τάξη, αλλά και ο επικρατών πολιτισμός καταπιέζει το άτομο και θα πρέπει κατ’ επέκταση να ανατραπεί κατά την επανάσταση, που τώρα πια αφορά και το πολιτισμικό πεδίο. Το ειδικό χαρακτηριστικό αυτής της επανάστασης, ήταν ότι δεν θα γινόταν άμεσα, στο δρόμο, αλλά από καθέδρας. Οι ιδρυτές του ρεύματος αυτού ήταν όλοι ακαδημαϊκοί και έτσι ήταν πολύ εύκολο να εισχωρήσουν στα δυτικά πανεπιστήμια, που αναμφίβολα είναι ο θεσμός όπου γεννήθηκαν όλα τα κοινωνικά ρεύματα της σύγχρονης εποχής.
Από αυτή τη θέση ισχύος, λοιπόν, άρχισαν να αποδομούνται όλες οι κοινωνικές σταθερές πάνω στις οποίες στηριζόταν ανέκαθεν η Ευρώπη και με τις οποίες ανατράφηκαν γενεές και γενεές Ευρωπαίων. Ο θεσμός του πανεπιστημίου, όχι μόνο αποκόπηκε από την κοινωνία, αλλά άρχισε να την αντιστρατεύεται, παίζοντας τον ρόλο της επαναστατικής εστίας. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι ακολουθώντας την πορεία αυτή, το πανεπιστήμιο ήρθε μοιραία σε σύγκρουση με τηνΕκκλησία, στην οποία αναγνωριζόταν πάντοτε ο ρόλος του θεματοφύλακα των αξιών, αλλά και η οποία ίδρυσε τα περισσότερα και σημαντικότερα από τα ακαδημαϊκά ιδρύματα στην Ευρώπη. Στις αίθουσες αυτών των ιδρυμάτων άρχισε πλέον να προάγεται συστηματικά η αθεΐα, να αντικαθίστανται τα παραδοσιακά πρότυπα με εκείνα διαφόρων αριστεριστών όπως του Μαρξ ή του Τσε Γκεβάρα. Από εκεί ξεκίνησε επίσης στις μέρες μας και η σύγχρονη τρέλα σχετικά με την «ταυτότητα φύλου», την αμφισβήτηση δηλαδή της ύπαρξης δύο και μόνον φύλων στον άνθρωπο καθώς και ο σύγχρονος φεμινισμός που αποσκοπεί στην αποθηλυκοποίηση της γυναίκας.
Αλλά το πλέον παράδοξο έγκειται στην συμμαχία των επιθετικά κοσμικών με το Ισλάμ.
Οι ίδιοι άνθρωποι που με ζήλο πολεμούν κάθε τι χριστιανικό, προάγουν την αθεΐα στις αίθουσες διδασκαλίας και όπου αλλού βρεθούν και επιδιώκουν την αντικατάσταση της θρησκευτικής πίστης με την πίστη στη λογική και το κράτος, υπερασπίζονται με θέρμη την ιδέα του ευρωπαϊκού Ισλάμ. Η σκοπιμότητα εδώ είναι διπλή. Κατ’ αρχήν η προσπάθεια εξευρωπαϊσμού του Ισλάμ ταιριάζει απόλυτα με την ρητορική και τα δόγματα του πολιτιστικού Μαρξισμού, αφού πρεσβεύει ότι οι θρησκείες δεν παίζουν κανένα ρόλο στη ζωή του ατόμου. Είναι απλά παραμυθάκια, ιστορίες παρηγοριάς για να εκλογικεύονται κάπως τα εκάστοτε δεινά που υποφέρει το άτομο. Αν αυτά τα δεινά περιοριστούν, θα αρχίσει και το άτομο να απομακρύνεται από την πίστη του και να συμπεριφέρεται όλο και πιο πολιτισμένα. Είναι, με άλλα λόγια, η υλική ευημερία στην οποία οφείλει ο Ευρωπαίος το υψηλό επίπεδο πολιτισμού της και όχι στην ηθική του, στο τρόπο που βλέπει το κόσμο και συμπεριφέρεται μέσα σε αυτόν.
Από την άλλη, είναι γνωστό ότι το Ισλάμ αποτελεί το αντίπαλον δέος για το Χριστιανισμό. Επί αιώνες οι δύο θρησκείες βρίσκονται σε ανοιχτό πόλεμο μεταξύ τους. Είναι, λοιπόν, αναμενόμενο ότι η αυξανόμενη παρουσία του Ισλάμ στην Ευρώπη, θα προκαλέσει τριβές με τον (εναπομείναντα) χριστιανικό πληθυσμό. Αλλά αυτή ακριβώς είναι η στόχευση. Στα μάτια των αθέων όλες οι θρησκείες είναι ίσες, για την ακρίβεια εξίσου κακές, λειτουργούν εξίσου ως «όπιο του λαού» κατά τη μαρξιστική ορολογία. Κάθε φορά λοιπόν που προκύπτει ένα περιστατικό, η έκρηξη μιας βόμβας, η επίθεση ενός τζιχαντιστή στους δρόμους του Παρισιού ή του Βερολίνου, τις πράξεις αυτές τις χρεώνεται ταυτόχρονα και ο Χριστιανισμός, με το σκεπτικό ότι και αυτός θρησκεία είναι, πίστη απαιτεί από του ακολούθους του. Τί και αν οι επιταγές στις οποίες απαιτεί πίστη είναι διαμετρικά αντίθετες; Τί και αν ο Χριστός είναι τόσο κοντά με τον Μωάμεθ, όσο η μέρα με τη νύχτα; Έτσι, αν πρόκειται να απαγορευτεί η Μπούρκα ως ένδυμα καταπίεσης, πρέπει να απαγορευτεί και ο Σταυρός, με το ίδιο μάλιστα σκεπτικό. Αν πρέπει να κλείσει ένα τζαμί, γιατί λειτουργεί ως κέντρο συντονισμού τζιχαντιστών, να κλείσει και μια Εκκλησία. Αν φυλακιστεί ένας ιεροκήρυκας γιατί διδάσκει την βία της Σαρία, να φυλακιστεί και ένας παπάς που διαβάζει το Ευαγγέλιο.
Δεν χρειάζεται να αναφερθούν περισσότερα. Ο Χριστιανισμός δεν είναι η πρώτη φορά που πολεμάται από εχθρούς φαινομενικά ισχυρότερους. Από τους Ρωμαίους έως του Κομμουνιστές, όλοι ταπεινώθηκαν στις προσπάθειές τους. Αλλά ο σημερινός αντίπαλος έχει αλλάξει την στρατηγική του, δεν επιτίθεται κατά μέτωπο με ωμή βία, μάχεται ύπουλα, δίνοντας μάχες στα επιμέρους ζητήματα, κρυφά, χωρίς να κατονομάζει το Χριστιανισμό ως αντίπαλό του, αλλά ταυτόχρονα συκοφαντώντας το όνομά του. Είναι μια μάχη των ιδεών, την οποία η Ευρώπη δεν αντέχει να χάσει.
