Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
Η δημοπράτηση ουσιαστικά 20 οικοπέδων στη θάλασσα για την άντληση πετρελαίου και αερίου στην Ελλάδα εντάσσει τη χώρα μας εντός μιας άλλης ζώνης, αυτής των πετρελαιοπαραγωγών χωρών. Φυσικά, όλα εξαρτώνται από τις έρευνες που θα ακολουθήσουν αλλά και τον παράγοντα χρόνο, αφού τα όποια έσοδα για το κράτος θα είναι μακροπρόθεσμα. Θα πρέπει, όμως, από τώρα να υπολογίσουμε ότι η ύπαρξη ενεργειακών αποθεμάτων εντός της ελληνικής επικράτειας δεν σημαίνει από μόνη της διάχυτο πλούτο ούτε συντείνει σε αυτό που ονομάζουμε εθνική ασφάλεια. Αντίθετα, στη γεωπολιτική σημασία που έχει ως θέση και έδαφος η Ελλάδα, προστίθενται και τα δεδομένα της ενεργειακής διπλωματίας, που βγάζουν τη χώρα από τον «ευρωπαϊκό μονόδρομο» και την επαναφέρουν στη σφαίρα των διεθνών συσχετισμών. Η Ελλάδα, που στην παρούσα φάση δείχνει πλέον μια «ανύπαρκτη χώρα», αφού εθελοντικά εντάχθηκε στη ζώνη του ευρώ και με τη συναίνεση του εθνικού πολιτικού συστήματος ισοπεδώθηκε και ισοπεδώνεται σε μια βίαιη διαδικασία αποεθνικοποίησης μέσω Μνημονίων και τρόικας, τώρα πλέον θα πρέπει να αποφασίσει αν υπάρχει «ελληνικός τρόπος» για την ανασυγκρότησή της.
Αν τελικά έχει τις δυνάμεις, τα πρόσωπα και το σχέδιο για μια επιστροφή στην αυτοτέλεια. Το κατεστημένο σύστημα εξουσίας της, παραδοσιακά κόμματα, επιχειρηματικές δομές, πανεπιστήμια, θεσμικά think tanks βλέπουν ως «success story» την περαιτέρω εθνική αποδόμησή της, την ισοπέδωση των ιδιαιτεροτήτων της και τελικά την πλήρη απορρόφησή της ως ενιαία επικράτεια ή σε κομμάτια εθνικής επικράτειας (κάτι σαν ελληνική συνομοσπονδία στο μοντέλο της Ελβετίας) στη γερμανικού ελέγχου «αυτοκρατορία του ευρώ».
Σε εθνικιστικούς κύκλους της χώρας, που μάλλον εκ λάθους αθροίζονται από διπλωματικούς κύκλους στους εξτρεμιστές, η αντίδραση σε αυτή τη θεώρηση πραγμάτων για την Ελλάδα είναι ο απομονωτισμός και η εθνική αυτοτέλεια. Κάτι που φυσικά δεν μπορεί να λειτουργήσει σε γενικευμένες συνθήκες διεθνούς αλληλεξάρτησης, ακόμη κι αν το πρώτο εγχείρημα παγκοσμιοποίησης μετά τον Ψυχρό Πόλεμο έχει πλέον καταρρεύσει. Η Ελλάδα μπορεί να επιλέξει τη στρατηγική ανασυγκρότησής της, οργανώνοντας τις διεθνείς στρατηγικές συμμαχίες της, εκτός Ευρώπης, αφού άλλωστε η Ένωση δεν παίζει κάποιο σπουδαίο γεωπολιτικό ρόλο, προσανατολιζόμενη σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Αυτές είναι είτε οι ΗΠΑ – Ισραήλ στη Δύση είτε η Ρωσία ή η Κίνα στην ισχυροποιούμενη Ανατολή. Η Ελλάδα, όσο κι αν αυτό μοιάζει πολλές φορές έωλο, αποτελεί δομικό στοιχείο της Δύσης στο στερέωμα της Μεσογείου αλλά και σε σχέση με τις «αυτοκρατορίες» της Ανατολής, που ανασυγκροτούμενες γίνονται δεσπόζουσες στην παγκόσμια σκακιέρα.
Η Ελλάδα, ακόμη κι αν εντάσσεται, σύμφωνα με την ακλόνητη μέχρι σήμερα θεώρηση Σημίτη, δημοσιονομικά στη γερμανική ζώνη, γεωπολιτικά και διεθνοπολιτικά παραμένει μια μεγάλη ναυτική χώρα, διαμετακομιστικό κέντρο, που ισχυροποιείται όσο αυξάνει τον όγκο της η Ανατολή μέχρι την Κίνα – Ινδία και όχι η Δύση (Ατλαντικός), χρηματοοικονομικό κέντρο στη βάση της offshore-onshore παράδοσης του άξονα Λονδίνο – Νέα Υόρκη – Σιγκαπούρη, κομβικός τουριστικός προορισμός για την ενίσχυση του δημόσιου τζίρου της.
Η Ελλάδα και η Κύπρος μπορούν να λειτουργήσουν ως «πριγκιπάτα» και οικονομικοί προορισμοί στην Ανατολή, όπως το Μονακό στη Δυτική Μεσόγειο και σε σχέση με τη Ναυτιλία, με επιταχυντή start ups εταιρίες στο μοντέλο του νέου οικονομικού δόγματος του κράτους του Ισραήλ. Από εκεί και πέρα η Ελλάδα χάνεται είτε ως εξωχώριο «προτεκτοράτο» της Γερμανίας, όπως είναι σήμερα, είτε ως νότια πρόσβαση της σλαβικής Ρωσίας ή ως δυτική πρόσβαση στη Μεσόγειο και την Ευρώπη της Κίνας.
Είναι απλό, η μόνη διαφυγή από τα Μνημόνια και τις συνθήκες του ευρώ είναι ο γεωπολιτικός αυτοκαθορισμός της Ελλάδας στη φυσική δυνατότητά της. Τις ναυτικές δυνάμεις της Δύσης. Ακολουθεί το «πέρασμα» στην ευρύτερη Ανατολή.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία, Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014
