Σε ποιο οικονομικό σύστημα οδεύει η Ανθρωπότητα;
Η παγκοσμιότητα της οικονομίας και της πληροφορίας που γεννήθηκε μέσα από την εκρηκτική ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας στον 20ο αιώνα, ιδιαίτερα δε κατά το τελευταίο τέταρτό του, χωρίς καμία αμφιβολία θα αποτελέσουν το βάθρο πάνω στο οποίο θα σταθεί το επερχόμενο παγκόσμιο χωριό ή η σύγχρονη παγκόσμια πόλη-πολιτεία.
Κατά συνέπεια εάν η επιστήμη και η τεχνολογία συνεχίσουν να δίνουν λύσεις στα σύγχρονα προβλήματα και προκλήσεις της ανθρωπότητας (όπως οι περιβαλλοντικοί περιορισμοί κ.α), τότε πολύ γρήγορα θα δούμε την ισεντροπίκη εξέλιξη του υπάρχοντος οικονομικού συστήματος (δηλαδή την επικράτηση του καπιταλισμού και σε μη καπιταλιστικές χώρες).
Εάν παρατηρήσει κανείς την ανθρωπινή ύπαρξη θα διαπιστώσει ότι σε κάθε ιστορική συγκυρία της, οι κοινωνικές δυνάμεις του ανταγωνισμού και της δυναμικής προσαρμογής του έτειναν να καλύψουν την υπάρχουσα ζήτηση για κάθε είδος αγαθού, υλικού ή άυλου. Τα κανάλια της αγοράς κατάφερναν να επιλύουν το πρόβλημα της σπάνης (scarcity) ταχύτερα και πιο αποδοτικά από οποιοδήποτε κράτος. Αυτό το απλό συμπέρασμα του Rothbardοδηγεί στο αμέσως επόμενο πόρισμα του ιδίου, στο όποιο θεωρεί πως σε έναν πολιτικά αποκεντρωμένο κόσμο, μη-κυβερνώμενο από κάποιο κράτος, η κοινωνία θα παρήγαγε περισσότερο πλούτο, και θα έλυνε τα θεμελιώδη της προβλήματα πιο αποτελεσματικά.
Σύμφωνα με τα παραπάνω ο κλασικός καπιταλισμός είναι ανέφικτος σε πολλές χώρες μέχρι στιγμής όπως και η χώρα μας ένεκα της αδυναμίας περιορισμού της ισχύος του κράτους στην οικονομία, όταν όμως αυτό αναγκαστικά επέλθει μέσα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας (μια ομοσπονδία… ένα νόμισμα…)λόγο της τεχνολογικής εξέλιξης (όπως το ηλεκτρονικό νόμισμα: Βitcoin) η ανθρωπότητα θα είναι μπροστά σε ένα νέο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα αναρχισμού της ελεύθερης αγοράς, που θα αρνείται μεν την ύπαρξη του κράτους, ως απόλυτου μηχανισμού εξουσίας επί της κοινωνίας, αλλά δέχεται την ύπαρξη του συστήματος της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς και του κινήτρου του χρηματικού κέρδους ως μοχλού της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Είναι ηθικό (βάσει του Συντηρητισμού) ένα τέτοιο οικονομικό σύστημα και τι κίνδυνοι περικλείονται;
Σε ένα τέτοιο οικονομικό σύστημα λοιπόν το δίκαιο το καθορίζει η αγορά η καλύτερα τα συμφέροντα και οι κοινωνικές τάσεις που επικρατούν με ότι συνεπάγεται αυτό περί ηθικής.
Έτσι λοιπόν αν υποθέσουμε πως η κοινωνία θα είναι εξ’ ολοκλήρου ατομικιστική, τότε συνεπάγεται ότι το κάθε άτομο θα πρέπει να προστατεύεται μόνο του, και θα το κάνει με τα όπλα μόνος του ή θα πληρώνει ιδιωτικές εταιρείες να το κάνουν. Με αντίστοιχο τρόπο η μόρφωση, η υγεία και όλες οι (σοσιαλιστικές) υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας θα συνεχίσουν να υφίστανται, αλλά θα εκφράζονται συμβατικά, με βάση την ατομική βούληση, όχι ως παροχές του «Κοινωνικού Κράτους Πρόνοιας».
Κάτι τέτοιο δημιουργεί τρία μεγάλα προβλήματα:
Πρώτον, στις περιπτώσεις που τυχαίνει να υπάρχει πραγματικά ανάγκη κοινωνικής πρόνοιας αρχικά σε άτομα που έχουν ανάγκη να πάρουν από την κοινωνία πλούτο τώρα, αλλά μετά από ένα χρονικό διάστημα θα είναι πολλαπλός ωφέλιμοι προς τον πλούτο αυτής. Τα παραδείγματα είναι πολλά ∙ όχι μόνο στο χώρο της έρευνας, όπου υπάρχουν πολλοί Έλληνες, οι οποίοι έχουν καθοριστικό ρόλο στην καινοτομία και την επιχειρηματικότητα σε διεθνές επίπεδο και προέρχονται μεν από οικογένειες περιορισμένων οικονομικών πόρων, μια υποτροφία δε, έπαιξε καίριο ρόλο στην ζωή τους, με αποτέλεσμα μια «γνήσια» συνεισφορά(από την πλευρά τους) τόσο πάνω στην οικονομία όσο και στην κοινωνία. Σε πολλούς τομείς ευρίσκουμε το ίδιο μοτίβο εξέλιξης, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως κάθε είδους χρηματοδότηση θα έχει την ανάλογη ανταπόδοση.
Δεύτερον στην θρησκεία γιατί οι θεμελιώδεις αρχές του αναρχοκαπιταλισμού έρχονται σε σύγκρουση με τις θεμελιώδεις αρχές του Χριστιανισμού όσον αφορά την προσφορά στον συνάνθρωπο μας. Το «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν» -Ματθ. 34-39. που περιγράφονται στα εδάφια 1 στην επιστολή προς Κορινθίους 4-8 αντικατοπτρίζει την κυριότερη επί της ουσίας ντιρεκτίβα του Χριστιανισμού, πως όμως μπορεί να γίνει αυτό σε έναν κόσμο που ο «πλησίον» μας έχει ως σκοπό στην ζωή του να αποκτήσει περισσότερους πόρους από εμάς ακόμη και αν αυτοί οι πόροι αναλογούν σε εμάς; Εκεί έγκειται η σύγκρουση του ηθικού και του δίκαιου μέσα στον καπιταλισμό… χωρίς το ανθρώπινο πνεύμα μέχρι στιγμής να είναι σε θέση να δώσει απάντηση.
Τρίτον στην εθνική μας ταυτότητα που μέχρι στιγμής συμβαδίζει με την θρησκεία ως όρισε ο Ισοκράτης σε ομόγλωσσων, το ομόθρησκων και το ομότροπων Ελληνες όντες. Τόσο γιατί αποτελεί βασικό και αυτοτελές παράγοντα, αλλά και γιατί αλληλεπιδρά με τους άλλους δύο, τον τρόπο ζωής και την γλώσσα έκφρασης. Εκτός όμως από την θρησκεία απειλείται εξ’ ολοκλήρου η εθνική κυριαρχία του κράτους καθώς δεν υπάρχουν πλέον εθνικές οικονομίες και οδεύουμε σε μια παγκόσμια κοινότητα που θα περιορίζει την διαφορετικότητα και θα ομογενοποιεί τον άνθρωπο σε απλό καταναλωτή.
Τι καθήκον έχει ο συντηρητικός καπιταλιστής;
Οι συνήθεις σοσιαλιστές μάλλον κωφεύουν στα λογικά επιχειρήματα. Ο λόγος τους δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα και τα μελλοντικά φαινόμενα θα τους βρουν προ-εκπλήξεως. Απλά πετάνε λέξεις για να τροφοδοτήσουν τα συναισθήματά τους… Είναι τα συναισθήματα μειονεξίας απέναντι στους συνανθρώπους τους που τους κάνουν σοσιαλιστές, όχι η λογική και για αυτό ΔΕΝ είναι σε θέση (προς το παρόν τουλάχιστον) διασώσουν τις αρχές του έθνους και ενδεχομένως κινδυνεύουν να αφανιστούν από μόνοι τους.
Πιστεύω όμως ότι είναι καλό να εξηγήσουμε που έχουν λάθος, με αποτέλεσμα όταν και αν ξεπεράσουν το μάλλον ή ήττον ψυχολογικό αυτό ζήτημα πλημμελούς εξέτασης της πραγματικότητας και γίνουν καπιταλιστές (με πατριωτική συνείδηση ελπίζω!) να είναι ενημερωμένοι και να μην αναμασούν το σύνηθες παρα-φύσιν δόγμα που τροφοδοτούσαν τους εαυτούς τους και προπαντός να συμβάλουν και αυτοί μαζί με μας (τους συντηρητικούς) στην διαφύλαξη του έθνους.
Το κεφάλαιο είναι ένα εργαλείο, ένα μηχάνημα, που έχει παραχθεί και το οποίο βοηθάει στην παραγωγή άλλων αγαθών. Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό στο κεφάλαιο. Το κεφάλαιο δεν έχει πόδια, (εκτός και αν μιλάμε για κανένα περίεργο μηχάνημα, απότοκο του Hollywood!!!), ούτε μυαλό, ούτε χέρια. Συνεπώς το κεφάλαιο ούτε ξεπλένει, ούτε πολεμάει, ούτε αποφασίζει. Το κεφάλαιο παράγεται από ανθρώπους. Οι άνθρωποι που παράγουν το κεφάλαιο έχουν έλεγχο (=ιδιοκτησία, κυριότητα) επάνω του και έτσι μπορούν να το κάνουν ότι θέλουν, ακόμα και να το δώσουν, ως δώρο κάπου. Οι άνθρωποι που δεν έχουν κατασκευάσει κεφάλαιο μπορούν να συνεργαστούν με αυτούς που έχουν κατασκευάσει ή έχουν κεφάλαιο με αποτέλεσμα την παραγωγή πλούτου από την οποία και οι δυο μπορούν να ωφεληθούν (να μοιράσουν τον πλούτο). Άρα το όποιο κέρδος του εργάτη, όπως και το όποιο κέρδος του καπιταλιστή, οφείλεται όχι στην μη-ελευθερία, αλλά στην ελευθερία των ανθρώπων να κρατάνε ότι παράγουν και να έχουν έλεγχο επάνω του (κεφαλαιοκράτες) και στην ελευθερία των ανθρώπων να συνεργάζονται πάντα υπό την προϋπόθεση της ελλείψεις βίας, αυταρχισμού, εκμετάλλευσης και εξαναγκασμού φυσικά.
Πώς όμως θα διασφαλισθεί αυτό χωρίς έθνος που κατ’ επέκταση θα ελέγχει τους μηχανισμούς του κράτους και την αυθαιρεσία της ελεύθερης οικονομίας;
Η απάντηση συμφώνα με τα παραπάνω είναι απλή: ΔΕΝ διασφαλίζεται χωρίς Έθνος. Ακόμα και αν δεν υπάρχει κράτος να διαχειρίζεται τις τάσεις τις αγοράς θα πρέπει να υπάρξουν αντικρουόμενες τάσεις μέσα από την κοινωνία καθοδηγούμενες από τα ζωτικότερα στοιχεία της εθνικής κοινότητος, με σκοπό την αντιμετώπιση του μεγαλύτερου εχθρού του Έθνους δηλαδή του καταναλωτή χωρίς θρησκεία, χωρίς εθνική ταυτότητα… Η πιο χαλκέντερη λύση είναι η προαγωγή του πολιτισμού και η διάσωση της Ελληνικής Παιδείας ώστε να υπάρξει ο εκμηδενισμός του αιθεροβάμονος αριστεριστή/ σοσιαλιστή! Εν συνεχεία θα εξανδραποδιστεί στις εθνικές απαιτήσεις ο Λεβιάθαν του μαζοποιητικού καπιταλισμού. Επομένως δεν θα υπάρχει ο κίνδυνος να αναμοχλεύονται τάσεις που θα αμφισβητούν την εθνική μας ιδιοπροσωπία, την εθνική μας ταυτότητα, την ίδια μας την κουλτούρα εν κατακλείδι. Η εθνική κοινωνία είναι προαπαιτούμενο του αναρχοκαπιταλισμού.
