Η διάκριση των εξουσιών, βασικό πρόταγμα του φιλελεύθερου εθνισμού βέβαια παρακάμφθηκε. Προτιμήθηκε αντ’ αυτού η συνέχιση της βαυαρικής και ηπειρωτικής παράδοσης, κληρονομιά της οποίας είναι η βεμπεριανή έννοια της «χαρισματικής ηγεσίας». Η πολιτική εξουσία, που δύναται να περνά πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, να επιβάλλει κοινοβουλευτική πειθαρχία, αλλά και να ορίζει δικαστές ερμηνεύει την αντιπροσωπευτικότητα ως έμμεση μοναρχία. Έτσι, ενώ ο ντε Τοκβίλλ είχε προ αιώνων προειδοποιήσει ότι η συγκέντρωση της ισχύος στην εκτελεστική εξουσία είναι κάτι το επικίνδυνο, δεν εισακούστηκε. Σε πολλούς αναλυτές η διάκριση των εξουσιών ερμηνεύεται ως κάτι το αναποτελεσματικό, αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν υφίσταται, όπως φερ’ ειπείν στις ΗΠΑ, τότε εξαναγκάζει τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία να φτάνουν σε έναν έντιμο συμβιβασμό ο οποίος έτσι δημιουργεί μία ενιαία εθνική στρατηγική ενώ ταυτοχρόνως αφήνει τη δικαστική εξουσία ελεύθερη να φέρεται υπεύθυνα και απερίσπαστα.
Βασικό συστατικό του Συντηρητικού χώρου είναι και η από τα κάτω, κινηματική και συμμετοχική διαδικασία. Η αποσυσσώρευση ισχύος από την κεντρική εξουσία και η μεταφορά πολιτικού βήματος στην τοπικότητα. Είναι η κατά Walzerκριτική συνεργασία κατά την οποία τα τοπικά βήματα μικρότερης κλίμακας αναλαμβάνουν την ευθύνη της περιφέρειάς τους, υπόλογα στην κεντρική εξουσία μόνον εάν δεν είναι αποτελεσματικά. Κατά αυτόν τον τρόπο μεταμορφώνεται η νοοτροπία του πολίτη. Το κρατικά εξαρτώμενο άτομο αντικαθίσταται από ένα πολιτικά υπεύθυνο πρόσωπο αφού πλέον οι αποφάσεις του τοπικού άρχοντα έχουν άμεση επιρροή στο πώς θα βιώνει την καθημερινότητά του, από τον αριθμό των σπιτιών που πρέπει να κτισθούν μέχρι το ύψος του φορολογικού συντελεστή. Ο καπιταλιστής μπορεί να αποκτήσει πρόσωπο και να ενδιαφέρεται για τους εργαζομένους του μόνον εάν η τοπική κοινωνία είναι πολιτικά οργανωμένη και μέσω της οργανωμένης πολιτικής της γνώμης να λαμβάνει «διαβατήριο». Η κεντροδεξιά ποτέ δεν τόλμησε την Συντηρητική αυτή επανάσταση αυτή αφού οι τοπικοί άρχοντες είχαν συνηθίσει να διαμεσολαβούν τα πελατειακά αιτήματα προς την κεντρική εξουσία επειδή οι περισσότερες οικονομικές δραστηριότητες του ελληνικού κράτους εξαρτόνταν από την παρέμβασή του. Ο βουλευτής εξασφάλιζε την επανεκλογή του και το κόμμα μηχανισμό. Ποτέ πολίτες και πολιτευτές δεν συνεδρίασαν υπέρ της αξιοποίησης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της περιφέρειάς τους ούτως ώστε να καταστούν αυτόνομοι από την ανακύκλωση του δημοσίου χρήματος. Σε αυτήν την τάση συνετέλεσε τα μέγιστα η δεκαετία 1981 – 1990 αλλά ως γνωστόν η αντίδραση της φερόμενης ως Συντηρητικής παρατάξεως ήταν η «Πασοκοποίησή» της και όχι το ανάστροφο.
***
Η ίδια, με διαφορετική αναλογία, σχέση ισχύει μεταξύ έθνους – κράτους και υπερεθνικών θεσμών όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ναι μεν ήταν σωστή η γεωπολιτική απόφαση ένταξης αλλά από την άλλη, η φερόμενη ως εγχώρια Συντηρητική παράταξη έπρεπε εξαρχής να πρωτοστατήσει στην αυτονομία της κάθε ιδιαίτερης εθνικής οικονομίας πριν προχωρήσει η χώρα στη νομισματική ένωση. Οι νομισματικές ενώσεις είναι συνήθως σκληρές και ανελαστικές ενώ αντανακλούν τη βούληση και τις δυνατότητες των ισχυρότερων οικονομιών. Αλλά ακόμα και πρίν τη νομισματική ένωση, οι αποτυχίες της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής υπήρξαν το παράγωγο του σχεδιασμού από ένα ευρωπαϊκό κεντρικό όργανο το οποίο έπρεπε να συντονίσει με κάποια απρόσωπα στοιχεία κατ’ αναλογία όλων των ευρωπαϊκών χωρών ποιες περιοχές της Ελλάδας έπρεπε να καλλιεργούν τί. Ο από τα άνω σχεδιασμός μίας οικονομίας είναι σοσιαλιστική παρακαταθήκη με κακά αποτελέσματα οικονομικά και πολιτικά. Έτσι, η κεντροδεξιά στην Ελλάδα θα έπρεπε εξ’ αρχής να προτείνει μία διάρθρωση της Ευρώπης σε συνομοσπονδιακό πλαίσιο και όχι ευρωκρατικιστικό. Και αυτό όχι μόνο από οικονομικής απόψεως, αλλά και από εθνικής, αφού τα έθνη – κράτη στην Ευρώπη έρχονται από μακριά εν αντιθέσει με τις πολιτείες στην Αμερική. Αλλά ακόμα και εκεί, η βίαιη ενοποίησή τους επί Λίνκολν σε ένα κεντρικό κράτος μετά το πέρας του αμερικανικού εμφυλίου αμφισβητείται έντονα από πολλούς σοβαρούς Συντηρητικούς αναλυτές ως απομάκρυνση από τις αρχές του Συντηρητισμού.
Το ότι είμαστε ένα Έθνος δε σημαίνει ότι δεν είμαστε και αυτόνομα πρόσωπα με ιδιοκτησία, οικογένεια και αυτόνομη σκέψη. Ο διαχωρισμός του δημόσιου από τον ιδιωτικό βίο δεν λειτουργεί υπέρ του ατομικισμού. Ακριβώς το αντίθετο. Όταν μπορείς να εκφράζεσαι ελεύθερα, να κατέχεις ιδιοκτησία μέσα στην οποία στεγάζεται η οικογένειά σου υπερασπίζεσαι την πατρίδα σου ελεύθερα διότι γνωρίζεις ότι εάν πέσει ο
Οι Έλληνες πολίτες έχουν συνηθίσει να περιμένουν τα πάντα από το κράτος, είτε είναι εθνικό είτε είναι υπερεθνικό. Χρέος της κεντροδεξιάς είναι να τους πείσει ότι ο δρόμος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας είναι αυτός που δημιουργεί την πραγματική ανεξαρτησία. Αντίθετα, η εξάρτηση από τα χρήματα του κράτους είναι πάντοτε εξάρτηση από τα χρήματα των άλλων, εγχώριων και εκτός συνόρων φορολογουμένων.
Φυσικό επόμενο αυτής της τάσης ήταν η προηγούμενη γενιά να ζήσει εις βάρος της προηγούμενης
Η αφήγηση του δύσκολου δρόμου έναντι του εύκολου πλουτισμού υπάρχει από την αρχαιοελληνική μυθολογία τη στιγμή που έπρεπε ο Ηρακλής να επιλέξει ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΌΜΙ ΠΟΥ ΑΠΛΩΝΌΤΑΝ ΕΜΠΡΌς ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΎ αΡετής και κακίας. Υμνείτο διά μέσω αυτού του μύθου δηλαδή η εργώδης προσπάθεια η οποία απέφερε καρπούς. Η ανταμοιβή ήταν το ταξίδι το ίδιο το οποίο νοηματοδοτούσε καθημερινά τη ζωή του ατόμου και όχι ο τελικός στόχος ως αυτοσκοπός. Στην σύγχρονη πραγματικότητα, ο καπιταλιστής μπορεί να αποκτήσει πρόσωπο και να ενδιαφέρεται για τους εργαζομένους του μόνον εάν η τοπική κοινωνία είναι πολιτικά οργανωμένη και μέσω της οργανωμένης πολιτικής της γνώμης να λαμβάνει «διαβατήριο». Αλλά για να φτάσουμε σε αυτό το είδος καπιταλιστή που θέλουμε πρέπει πρώτα από όλα η κεντροδεξιά να πείσει ότι ο δρόμος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της επιχειρηματικότητας είναι ο σωστός καίτοι εργώδης και δύσκολος έναντι της κρατικής και κεντρικής χρηματοδότησης ή της καριέρας στο δημόσιο
Δημογραφικό/ισχύς – έθνος/
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ. ΚΑΤΑ ΑΡΧΗΝ ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΘΕΡΜΑ ΤΟΣΟ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ, ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΟ ΝΙΚΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΜΕ ΦΕΡΕΙ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ.
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΧΑΡΑ ΝΑ ΣΥΜΠΑΡΙΣΤΑΜΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΕΓΝΩΣΜΕΝΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ. ΤΟ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΟΓΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΕΥΚΟΛΟ. ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΜΕ ΕΝΑΡΓΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΚΔΟΤΗΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ, Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΕΝΑΣ, Ο ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΦΩΣ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ.
ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ, ΡΙΧΝΕΙ ΦΩΣ ΣΕ ΜΙΑ ΣΧΕΔΟΝ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ Η ΟΠΟΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕ ΚΑΤΑ ΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΔΕΧΘΕΙ Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΝΑ ΥΠΟΚΥΨΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΕΧΙΣΤΩΝ ΤΗΣ. Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΛΛΩΣΤΕ, ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙ ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΧΡΕΩΚΟΠΗΜΕΝΗ, ΤΟΣΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΑ.
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ. ΟΤΑΝ ΔΙΑΚΑΤΕΧΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΥΠΝΙΣΘΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΛΥΣΕΙΣ ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΤΑΤΡΥΧΟΥΝ.
ΕΤΣΙ, ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΜΥΘΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΑΝ, ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΝ ΕΡΙΞΕ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑ ΒΙΑΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ. ΟΠΩΣ ΤΟ ΣΚΛΗΡΟ ΜΕΤΕΜΦΥΛΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΤΟ ΑΦΗΓΗΜΑ ΤΟΥ «ΑΝΤΙ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ», ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΕΝΑΝ ΙΔΡΥΤΙΚΟ ΜΥΘΟ. ΚΑΙ ΙΔΡΥΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΜΥΘΟΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΤΟΥ «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ». ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΒΕΒΑΙΑ, ΟΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ «ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ» ΚΙΝΗΜΑΤΑ, ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΟΜΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ, ΚΑΙ ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΘΗΚΕ ΣΕ ΠΑΣΟΚ.
ΤΟ ΜΥΘΟ ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ, Ο ΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΩΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΔΕΝ ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΔΥΝΑΤΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΟΔΟΜΗΣΕΙ. Η ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΥΠΟ ΤΟ ΝΕΦΕΛΛΩΔΗ ΟΡΙΣΜΟ «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ», ΑΜΕΣΩΣ ΑΜΕΣΩΣ ΚΑΤΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΕΝΑΝ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΣΜΟ. Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΗΝ ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ, ΑΠΕΦΕΥΓΕ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟΝ ΟΡΟ «ΔΕΞΙΟΣ», «ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ». Η ΑΥΤΟΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΟΜΩΣ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΠΤΑΕΤΟΥΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΜΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΕΑΥΤΟΦΟΒΙΚΗ, ΜΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΣΕ ΣΥΓΧΥΣΗ, ΠΟΥ ΟΣΟ ΥΠΟΧΩΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ, ΤΟΣΟ ΕΔΙΝΕ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΕΞΟΠΛΙΖΕ ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ.
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΜΥΘΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ
ΣΠΟΡΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ. ΚΑΤΑ ΑΡΧΗΝ ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΘΕΡΜΑ ΤΟΣΟ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ, ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΟ ΝΙΚΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΜΕ ΦΕΡΕΙ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ.
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΧΑΡΑ ΝΑ ΣΥΜΠΑΡΙΣΤΑΜΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΕΓΝΩΣΜΕΝΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ. ΤΟ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΟΓΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΕΥΚΟΛΟ. ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΜΕ ΕΝΑΡΓΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΚΔΟΤΗΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ, Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΕΝΑΣ, Ο ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΦΩΣ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ.
ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ, ΡΙΧΝΕΙ ΦΩΣ ΣΕ ΜΙΑ ΣΧΕΔΟΝ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ Η ΟΠΟΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕ ΚΑΤΑ ΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΔΕΧΘΕΙ Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΝΑ ΥΠΟΚΥΨΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΕΧΙΣΤΩΝ ΤΗΣ. Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΛΛΩΣΤΕ, ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙ ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΧΡΕΩΚΟΠΗΜΕΝΗ, ΤΟΣΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΑ.
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ, ΟΤΙ ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ. ΟΤΑΝ ΔΙΑΚΑΤΕΧΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΥΠΝΙΣΘΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΛΥΣΕΙΣ ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΤΑΤΡΥΧΟΥΝ.
ΕΤΣΙ, ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΜΥΘΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΑΝ, ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΝ ΕΡΙΞΕ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑ ΒΙΑΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ. ΟΠΩΣ ΤΟ ΣΚΛΗΡΟ ΜΕΤΕΜΦΥΛΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΤΟ ΑΦΗΓΗΜΑ ΤΟΥ «ΑΝΤΙ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ», ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΕΝΑΝ ΙΔΡΥΤΙΚΟ ΜΥΘΟ. ΚΑΙ ΙΔΡΥΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΜΥΘΟΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΤΟΥ «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ». ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΒΕΒΑΙΑ, ΟΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ «ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ» ΚΙΝΗΜΑΤΑ, ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΟΜΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ, ΚΑΙ ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΘΗΚΕ ΣΕ ΠΑΣΟΚ.
ΤΟ ΜΥΘΟ ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ, Ο ΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΩΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΔΕΝ ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΔΥΝΑΤΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΟΔΟΜΗΣΕΙ. Η ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΥΠΟ ΤΟ ΝΕΦΕΛΛΩΔΗ ΟΡΙΣΜΟ «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ», ΑΜΕΣΩΣ ΑΜΕΣΩΣ ΚΑΤΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΕΝΑΝ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΣΜΟ. Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΗΝ ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ, ΑΠΕΦΕΥΓΕ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟΝ ΟΡΟ «ΔΕΞΙΟΣ», «ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ». Η ΑΥΤΟΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΟΜΩΣ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΠΤΑΕΤΟΥΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΜΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΕΑΥΤΟΦΟΒΙΚΗ, ΜΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΣΕ ΣΥΓΧΥΣΗ, ΠΟΥ ΟΣΟ ΥΠΟΧΩΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ, ΤΟΣΟ ΕΔΙΝΕ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΕΞΟΠΛΙΖΕ ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΦΟΒΙΚΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΗ ΛΕΞΗ «ΕΘΝΟΣ» ΟΠΟΤΕ ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙ ΤΙΣ ΜΑΖΕΣ, ΕΝΩ ΟΠΟΤΕ ΤΟΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΔΕΞΙΟ ΧΩΡΟ ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΟ ΩΣ ΧΟΥΝΤΙΚΟΣ, ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΣ, ΦΑΣΙΣΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΟΣΜΗΤΙΚΑ ΕΠΙΘΕΤΑ.
ΧΑΡΙΣΑΜΕ ΕΤΣΙ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ, ΤΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ. Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΟΜΩΣ, ΕΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙ ΜΕ ΕΜΑΣ, ΕΙΧΕ ΤΑΚΤΙΚΗ. ΒΑΣΙΚΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΥΛΩΝΩΝ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ.
ΑΥΤΟ ΦΑΝΗΚΕ ΣΕ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΗΜΙΤΗ. ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΕΚΕΙΝΗ ΑΝΔΡΩΘΗΚΕ ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΟΛΟΓΗΜΕΝΗ ΟΜΑΔΑ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΙΤΕ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ, ΕΙΤΕ ΣΤΑ ΜΜΕ ΠΡΟΩΘΟΥΣΑΝ ΕΠΙΜΟΝΑ ΤΗΝ ιδεολογία ΣΥΡΙΖΑ . ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΗΤΑΝ ΤΑΞΙΚΗ, Η ΕΛΛΑΔΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΕΝΩ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΗΔΗ ΕΝΑ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ. Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΩΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΘΕΩΡΗΘΗΚΕ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΣ, Η ΧΡΟΝΙΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΣΤΙΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΩΣ ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ, Η ΣΙΩΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΩΝ ΣΥΝΕΣΗ, ΤΑ ΙΜΙΑ ΟΡΘΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΡΙΣΕΩΣ, Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΚΟΥΡΔΟΥ ΗΓΕΤΗ ΟΤΣΑΛΑΝ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ, ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΑΝ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ.
Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΗΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΑΛΛΑ ΛΟΙΔΩΡΗΘΗΚΕ ΤΑΧΙΣΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΑ. ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΠΑΡΑΤΑΥΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΩΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΚΕ Ο ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΥΡ ΟΜΑΔΟΝ. ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΣΩ ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΕΚ ΤΩΝ ΠΑΡΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΩΝ ΑΛΛΑ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΟΥ ΧΩΡΟΥ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΗΣΗ Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΝΙΚΗ ΑΛΛΑ ΕΡΙΞΕ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΓΡΟΘΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΛΑΪΚΗ ΔΕΞΙΑ.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΣΤ’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ, ΚΡΙΣΙΜΗ ΗΛΙΚΙΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ, ΠΕΡΙΕΓΡΑΦΕ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ ΩΣ ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟ. ΝΑΙ ΜΕΝ ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΕ Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΛΛΑ ΜΑΚΡΟΗΜΕΡΕΥΕ Η ΚΑΘΕ ΡΕΠΟΥΣΗ ΚΑΙ ΔΡΑΓΩΝΑ. Ο ΜΕΣΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΔΙΝΕ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΝΑ ΤΟ ΠΡΑΞΟΥΝ. ΑΝΤΙ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΟΤΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΜΑΣ, ΕΜΕΙΣ ΑΝΤ’ ΑΥΤΟΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΣΑΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΔΙΑΛΕΓΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΧΩΡΑ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥΣ. ΚΑΤΑΔΕΧΘΗΚΑΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΑΣΟΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΟΤΙΒΟ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΗΤΑΝ «ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, Ο ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ».
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΜΥΘΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΗΤΑΝ, ΟΠΩΣ ΤΟ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ, ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΣΜΟΥ.
ΚΑΙ ΕΔΩ ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ. Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ Η ΕΑΥΤΟΦΟΒΙΚΗ ΔΕΞΙΑ.
Η γενιά του Πολυτεχνείου λειτούργησε όπως οι Κονκισταδόρες, οι Ισπανοί κατακτητές του 16ου αιώνος που πέτυχαν να γίνουν κύριοι της Κεντρικής και Νοτίου Αμερικής. Όπως οι Κονκισταδόρες δε δίστασαν να καταληστεύσουν τον Νέο, Παρθένο Κόσμο που κατέλαβαν, έτσι και η γενιά του Πολυτεχνείου δεν δίστασε να καρπωθεί όλο τον πλούτο νέας Ελλάδος που αναδυόταν και να καταληστεύσει το μέλλον της σημερινής γενιάς. Έζησε δηλαδή εις βάρος των παιδιών της.
Το καθοριστικό βήμα προς την κατεύθυνση αυτή ήταν η πολιτική των δανεικών. Ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός θεωρήθηκε ως κάτι το «αναχρονιστικό», ενώ τα ελλείμματα άρχισαν να γίνονται αισθητά. Σε δηκτικτική ερώτηση γνωστού οικονομολόγου της εποχής για την αναπόφευκτη χρεοκοπία της Ελλάδας ως συνέπεια αυτής της πολιτικής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, εμπνευστής του κεϋνσιανισμού αλά Γκρέκα, φημολογείται ότι απήντησε «ναι, αλλά εγώ δε θα ζω τότε». Είτε είναι αληθής αυτή η δήλωση είτε είναι ψευδής, καταδεικνύεται πίσω από αυτήν ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης ηγετών και ψηφοφόρων για το πώς πίστευαν ότι πρέπει να λειτουργεί το κράτος. Και έτσι έγινε. Τα δανεικά δεν λαμβάνονταν για να εξυπηρετήσουν ζωτικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Λαμβάνονταν για να δημιουργήσουν ένα τερατώδες δημόσιο μέσω του οποίου δήθεν θα καταπολεμάτο η ανεργία. Το δημόσιο στην Ελλάδα έφτασε να αποτελεί το ένα πέμπτο του εργατικού δυναμικού της χώρας. Το ασφαλιστικό σύστημα άρχισε να καταρρέει και ο ατομιστικός τρόπος ζωής κυριάρχησε παντού με σφοδρές δημογραφικές συνέπειες (όπου από το 2040 η γήρανση θα μετατραπεί σε καθαρή απώλεια γηγενούς πληθυσμού, με ρυθμό 1 εκατομμύριο τη δεκαετία).
Οι δημόσιοι υπάλληλοι που προσλαμβάνονταν δεν ανέρχονταν στις θέσεις τους με αξιοκρατικά κριτήρια αλλά με αμιγώς πελατειακά. Κομματικοί συνδικαλιστές ήλεγχαν όχι μόνον το δημόσιο τομέα, αλλά φυτοζωούσαν και στον ιδιωτικό. Απεργίες σχεδόν σε καθημερινή βάση είχαν ως αποτέλεσμα να χρεώνονται ιδιωτικές εταιρείες υπέρογκα ποσά από τον αποκλεισμό των δρόμων.
Μέσα σε αυτό το κλίμα της ανεύθυνης και εγωιστικής ευμάρειας, το μόνο υγιές κομμάτι της ελληνικής οικονομίας, η ελληνική βιομηχανία, κρατικοποιήθηκε. Από το ελληνικό βιομηχανικό στερέωμα, 45 εργοστασιακά συγκροτήματα «κοινωνικοποιήθηκαν» κατά την προσφιλή φράση του «κινήματος του ανατέλλοντος πράσινου ηλίου». Φυσικά, οι εργαζόμενοι των εργασιακών μονάδων αυτών βρήκαν μία ζεστή αγγαλιά στο δημόσιο. Πριν η γενιά του Πολυτεχνείου αναλάβει τα ηνία και μέχρι τη δεκαετία του ’80, η Ελλάδα ήταν μία βιομηχανική χώρα, με ισχυρότατη εξαγωγική τσιμεντοβιομηχανία που ανταγωνιζόταν επάξια τις αντίστοιχες της Αγγλίας και της Γαλλίας. Η ελληνική χαλυβουργία με το ισχυρό νικέλιο συναγωνιζόταν την αντίστοιχη αγγλική και ιταλική. Το ελληνικό αλουμίνιο, τα ελληνικά ναυπηγεία (που εδώ και χρόνια είναι κλειστά λόγω συνδικαλισμού και μέχρι νεωτέρας….), η ελληνική χαρτοβιομηχανία (Αθηναϊκή Χαρτοποιία), η βιομηχανία ελαστικών της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας (πριν αποχωρήσουν για την Τουρκία), οι καινοτόμοι πλαστικοί σωλήνες του εργοστασίου Πετζετάκι, τα ελληνικά αμυντικά συστήματα και πολλοί άλλοι τομείς της παραγωγικής μας ζωής καθιστούσαν την πατρίδα μας μία χώρα όχι μόνον αυτάρκη αλλά και εξαγωγική.
Η γενιά του Πολυτεχνείου εδραίωνε το νεομαρξιστικό της αφήγημα πάνω στη φράση «κάτω η ολιγαρχία που πίνει το αίμα του λαού». Πίστευε ότι θα κοροϊδέψει τους «κουτόφραγκους» με τις επιδοτήσεις οι οποίες κατέληγαν στο να αγοράζουν οι αγρότες ακριβά αυτοκίνητα και να εμπλουτίζουν τη σεξουαλική τους ζωή.
Το μεταπολιτευτικό πτώμα που πρέπει να θάψουμε τη σημερινή ημέρα είναι αυτό της ανευθυνότητας, της σοσιαλμανίας, του εύκολου πλουτισμού, της εύκολης κατηγορίας. Πολλοί είναι σήμερα αυτοί που «αναπολούν τη χούντα που θα τους σώσει» ή «έναν νέο Καραμανλή, Μεταξά, Βενιζέλο». Όχι αδέρφια. Κανείς από αυτούς δε θα μας σώσει. Θα θάψουμε το πτώμα του κακού μας εαυτού μόνοι μας, ο καθένας από εμάς, θα σώσει πρώτα τον εαυτό του και κατά συνέπεια το Έθνος μας από την παρακμή. Χόρτασε η Πατρίδα μας από Σοσιαλισμό. Διότι ο Σοσιαλισμός τελείωνει εκεί που τελειώνουν τα χρήματα των άλλων.
ΣΠΟΡΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
