Η λέξη συλλαλητήριο θα πει κατά κυριολεξία, αυτό που ενώνει πολλές φωνές. Τις τελευταίες μέρες έγιναν στην χώρα μας τρία τέτοια συλλαλητήρια. Ναι, τρία.
Τα δύο, στην Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, έγιναν για την Ελλάδα. Ακόμα και βάσει των (αβάσιμων) εκτιμήσεων της Αστυνομίας, συμμετείχαν συνολικά εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων, κάθε ηλικίας, κοινωνικής τάξης και πολιτικής παράταξης. Άτομα τόσο ετερόκλητα, όσο ένας Μίκης και ένας Μιχαλολιάκος, ένωσαν τις φωνές τους για το καλό της Ελλάδας.
Απέναντί τους, όμως, βρέθηκε ένα άλλο συλλαλητήριο. Εκείνο το συλλαλητήριο που προέκυψε από την ένωση των φωνών των γνωστών οπαδών του εθνομηδενισμού. Μια ισχνή μειοψηφία, που περισσότερο θυμίζει περιθώριο στατιστικού λάθους, αλλά που της περισσεύει σε θράσος, αυτό που της λείπει σε πλήθος. Βουλευτές, Υπουργοί, Καθηγητές και άλλοι, τα αξιώματα των οποίων κάποτε θεωρούνταν δημόσια λειτουργήματα και ενέπνεαν σεβασμό, ένωσαν τις φωνές τους, για να εξισώσουν τον πατριωτισμό, με τον εθνικισμό, το φασισμό, την μισαλλοδοξία και τα τοιαύτα.
Αλλά τι περίμενε πραγματικά κανείς, από εκείνους, που θεωρούν, ότι μόνο με το να μειώνεις τον άλλο, μπορείς εσύ να αισθάνεσαι περήφανος; Ευτυχώς, τα έθνη και σίγουρα οι Έλληνες δεν έχουν τέτοιο ήθος. Οι Έλληνες πατριώτες είναι περήφανοι για την Ελλάδα και την ιστορία της, για το ότι μπορούν να φέρουν την ιστορική ταυτότητα του Έλληνα, χωρίς να χρειάζεται να μισούν και να υποτιμούν τον άλλον, τον ξένο και ειδικά τον γείτονα.
Και από την άλλη, πόσο υποκριτικό είναι, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, να σπεύδουν σε κάθε εθνική επέτειο, να μας υπενθυμίσουν με ύφος διδακτικό, ότι «ο ποιητής είπε, πως εθνικό είναι το αληθές» και ταυτόχρονα να τροφοδοτούν τον εθνικισμό των Σκοπιανών, αδιαφορώντας για κάθε χονδροειδές τους ψέμα και την ανερυθρίαστη κλοπή της ιστορίας μας;
Και τώρα, αφού είδαν, ότι δεν τους παίρνει, επιστρατεύουν την σκανδαλολογία, για να ξεχαστεί το θέμα. Αλίμονο, ακόμη να μάθουν ποιον λαό κυβερνούν;
