Σήμερα εορτάζουμε τους Αγίους μας, Κωνσταντίνο και Ελένη. Πολλοί είναι εκείνοι, ειδικά από τα στρατόπεδα των αθέων και των αθρήσκων, που δε χάνουν ευκαιρία να αναφερθούν στο αδίστακτο του χαρακτήρος και των έργων του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Όντως, ο Μέγας Κωνσταντίνος μόνον ως Χριστιανός Άγιος δεν συμπεριφέρθηκε κατά το πέρασμά του από την Ιστορία. Κρέμασε τον πεθερό του, αποκεφάλισε το άψυχο πτώμα του κουνιάδου του και περιέφερε το κεφάλι του στη Ρώμη καρφωμένο σ’ ένα παλούκι, δηλητηρίασε τον γιο του και έψησε στο λουτρό τη σύζυγό του.
Λίγοι πιθανότατα συγκρατούν, ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος βαπτίστηκε Χριστιανός λίγο προ του θανάτου του και ότι μέχρι να συμβεί αυτό αμφιταλαντευόταν στα θέματα πίστεως από την αρχαία εθνική θρησκεία, στη λατρεία του Ηλίου, στον Αρειανισμό και εν τέλει στον Χριστιανισμό. Πόσο σημασία έχουν όμως αυτά ιστορικά, τη στιγμή μάλιστα που δεν υπάρχουν επαρκείς πηγές;
Η μεγάλη παρακαταθήκη του Μεγάλου Κωνσταντίνου δεν είναι τόσο το ότι ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Μάλιστα, το γεγονός ότι χρειάστηκε να νιώσει ότι επέρχεται ο θάνατός του για να το κάνει, καθιστά την αξία του ακόμη μεγαλύτερη. Ο Μέγας Κωνσταντίνος άλλαξε ουσιαστικά τον ρου της ιστορίας της Ευρώπης με την άρση των διωγμών των Χριστιανών και τη βούληση που επέδειξε στο να συνυπάρξει η αρχαία εθνική θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με την Χριστιανική Πίστη και την άσκησή της.
Το λεγόμενο διάταγμα ανεξιθρησκείας των Μεδιολάνων, μπορεί να μην ήταν ουσιαστικά κάποια επίσημη συνθήκη, δεν παύει ωστόσο να είναι η απαρχή μίας νέας εποχής για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, που θεμελίωσε το σημερινό κράμα κοσμοθεωρίας και αντίληψης, που συντίθεται από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, το Ρωμαϊκό Δίκαιο και την Χριστιανική Ηθική. Συστατικά που συνθέτουν μέχρι και σήμερα τον πολιτισμό μας, το Δίκαιό μας και τους άγραφους νόμους συνυπάρξεως των ανθρώπων στις δυτικές κοινωνίες.
Πρόκειται πρακτικά για το πολιτισμικό οικοδόμημα που πολύ εύστοχα περιγράφεται ως το τρίπτυχο Αθήνα – Ρώμη – Χριστιανισμός και που αποτελεί πρακτικά το κάστρο που τα ευρωπαϊκά έθνη καλούνται να υπερασπιστούν απέναντι στην προσφυγική – μεταναστευτική λαίλαπα και στην μηδενιστική πολιτική ορθότητα. Η δε ανεξιθρησκεία, την οποία τόσο καταχρώνται οι εξ’ Ανατολών έποικοι, αποτελεί ουσιαστικά μέγιστη συμβολή του Μεγάλου Κωνσταντίνου στην έννοια της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Όλα αυτά για να επιτευχθούν έγιναν μάχες και χύθηκαν τόνοι αίματος. Δέκα επτά αιώνες μετά, μεσαλαβούντος ενός Μεσαίωνος και μίας Τουρκοκρατίας για εμάς τους Έλληνες, θέτουμε σε κίνδυνο αυτά τα ουσιαστικά κεκτημένα του Πολιτισμού μας. Ας το ξανασκεφτούμε λοιπόν, πριν ενδώσουμε στην ιδεοληψία και τον ψευδοπροοδευτισμό της Αριστεράς και του Λιμπεραλισμού.
Δημοσιεύθηκε στη Δημοκρατία της 21/5/2018
