του Γρηγόρη Βλαχάκη*
Ο συντηρητισμός οφείλει και είναι ο θεματοφύλακας της κοινωνικής συνοχής, της υπεράσπισης όλων αυτών των στοιχείων που διατήρησαν τον ελληνισμό και την κοινωνία μας ενωμένη ώστε να αντιμετωπίζει τα προβλήματα και τις απειλές που προκύπτουν στην πορεία της ιστορίας. Οι Έλληνες με αναπηρία είναι κομμάτι της κοινωνίας μας που επηρέασε την πορεία του τόπου μας και που η φροντίδα τους καθορίζει το επίπεδο πολιτισμού μας.
Η 3η του Δεκεμβρίου είναι καθιερωμένη ως παγκόσμια ημέρα για την πλήρη και ολοκληρωμένη άσκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και την ισότιμη συμμετοχή των Ατόμων με Αναπηρία στην κοινωνία, από την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.
Ενώ από το 1996, με την ψήφιση του Ν.2430/96 καθιερώθηκε και ως Εθνική Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία για την χώρα μας.
Από τότε έως και σήμερα, η 3η Δεκεμβρίου αποτελεί ημέρα ανάδειξης των θεμάτων που απασχολούν τα άτομα με αναπηρία, ημέρα ενδυνάμωσης των διεκδικήσεων των Αμεα για την επιβαλλόμενη αλλαγή της νοοτροπίας και της συμπεριφοράς των πολιτών απέναντι τους, ώστε τα άτομα με αναπηρία να τύχουν της αποδοχής που δικαιούνται ως ισότιμοι πολίτες που έχουν τα ίδια κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα με τους συνανθρώπους τους.
Το ποσοστό του αναπηρικού πληθυσμού στη χώρα μας είναι αρκετά υψηλό ώστε να απασχολήσει άμεσα το σύνολο της κοινωνίας παρά ταύτα, παρατηρώντας κάποιος, θα διαπιστώσει πως σπάνια τα άτομα με αναπηρία κυκλοφορούν στους δρόμους γεγονός που είναι απόρροια όχι μόνο της πολυσυζητημένη προσβασιμότητας, αλλά κυρίως της έλλειψης του σεβασμού που οφείλουν οι συμπολίτες μας να επιδείξουν στα ρυμοτομικά έργα που έχουν επιτελεστεί ώστε να εξυπηρετούνται καλύτερα τα άτομα με αναπηρία κατά τις μετακινήσεις τους.
Βασική προϋπόθεση για την αποδοχή των ατόμων με αναπηρία είναι η σωστή και χωρίς προκαταλήψεις εκπαίδευση. Με αυτόν τον τρόπο αποκτάει ένας λαός παιδεία, με αυτόν τον τρόπο αποκτούν τα Αμεα τη θέση που αξιώνουνε, διότι προσβάσιμοι δρόμοι χωρίς ανοικτούς ανθρώπους θα μείνουν πάντα κλειστοί και αφιλόξενοι.
Τα άτομα με αναπηρία δεν διεκδικούν το σεβασμό στη διαφορετικότητα, διεκδικούν να γίνονται απόλυτα σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα τους και να λαμβάνονται υπ’ όψιν σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής. Αποτελεί δε κοινή διαπίστωση, ότι όλοι πρέπει να αγωνιζόμαστε διαρκώς για την κατάργηση των διακρίσεων που τοποθετούν τα άτομα με αναπηρία στο περιθώριο της ζωής.
Η 3η Δεκεμβρίου αποτελεί ισχυρό εργαλείο αξιολόγησης συγκεκριμένων δράσεων και πολιτικών δεσμεύσεων. Είναι η ημέρα που κρίνεται το κατά πόσο οι κοινωνικές και πολιτικές δεσμεύσεις έχουν αποτυπωθεί στην καθημερινή πραγματικότητα και έχουν συντελέσει στην ποιοτική αναβάθμιση των συνθηκών ζωής των ατόμων με αναπηρία.
Η πολιτεία και όλοι οι φορείς παροχής υπηρεσιών Κοινωνικής Αλληλεγγύης πρέπει να δείχνουν έμπρακτα το ενδιαφέρον τους για τα ʼτομα με Αναπηρία, υλοποιώντας ποικίλα προγράμματα και δράσεις που να αποσκοπούν στη διευκόλυνση και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των Αμεα και των οικογενειών τους.
Στόχος όλων μας η συνοχή της κοινωνίας μας, να αποτελέσει κοινωνία της Αλληλεγγύης, Κοινωνία της ανθρωπιάς. Απαιτείται μια κοινωνία με αρχές, ιδανικά και αξίες.
Η εποχή οικονομικής κρίσης που ζούμε πολλές φορές δείχνει αδιάφορη, δείχνει να βάζει τον άνθρωπο, τις παραδοσιακές αρχές και αξίες στο περιθώριο των προτεραιοτήτων της, δείχνει μια πολιτεία κουρασμένη κι ανήμπορη να στηρίξει τον πολίτη και την κοινωνία. Η οικονομική αφαίμαξη των Ελλήνων με αναπηρία έχει αντίκτυπο σε ολόκληρη την οικονομική δραστηριότητα και κυρίως στην καθημερινότητα της Ελληνικής οικογένειας.
Στον ευαίσθητο χώρο της κοινωνικής φροντίδας η πολιτεία δείχνει αδιάφορη. Δεν υλοποιούνται έργα συντήρησης και ανακαίνισης των δομών κοινωνικής φροντίδας και δεν ενισχύεται η κοινωνική ένταξη των ΑΜΕΑ. Οι εργαζόμενοι στις Μονάδες Κοινωνικής Φροντίδας, καταπονημένοι από το γενικότερο κλίμα της κρίσης, δεν υλοποιούν έντονα και καθημερινά ειδικά επιμορφωτικά και ψυχαγωγικά προγράμματα. Τα ειδικά σχολεία λειτουργούν με προβλήματα, τα ειδικά οχήματα μεταφοράς είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων από τους ολυμπιακούς του 2004, το ίδιο και ο εξοπλισμός στα Φυσιοθεραπευτήρια και τους χώρους εργοθεραπείας και λογοθεραπείας, Θεραπευτικές πισίνες δεν μπαίνουν σε λειτουργία λόγω κόστους θέρμανσης, σχέδια για προσομοιωμένες κατοικίες, ξενώνες και διαμερίσματα αποασυλοποίησης μένουν στα χαρτιά. Οι υποδομές και ο εξοπλισμός των ΜΚΦ δεν ανανεώνονται, δεν εκσυγχρονίζονται και μαζί με το «κουρασμένο» ειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό δίνουν μήνυμα ελλιπούς παρουσίας δίπλα στα άτομα με αναπηρία.
Σ’ αυτή την εποχή της κρίσης έχουμε χρέος να δημιουργήσουμε στην πράξη, με έργα και δράσεις, το ανθρώπινο πρόσωπο της πολιτείας και να απευθύνουμε το μήνυμα της ενεργούς συστράτευσης και συμπόρευσης στο δρόμο της ελπίδας, της ευτυχίας, της εθελοντικής προσφοράς, των ίσων ευκαιριών, των ίσων δυνατοτήτων για τα ʼτομα με αναπηρία, πέρα από κομματικές ή άλλες διαφορές.
Παράλληλα να διεκδικήσουμε περισσότερο χώρο, άνεση κι ευκαιρίες, για τα ΑμεΑ στην κίνησή τους μέσα στις πόλεις αλλά και στη στήριξή τους από το σπίτι.
Όλα αυτά είναι μέρος ενός πλήθους δράσεων με κατεύθυνση την οργάνωση του πολύπαθου τομέα της Κοινωνικής Αλληλεγγύης που μετονομάστηκε και πάλι σε πρόνοια γυρίζοντάς μας χρόνια πίσω.
Σ’ αυτόν τον αγώνα, τον αγώνα τον καλό είναι απαραίτητη η συμμετοχή όλων. Ο στόχος είναι κοινός και η προσπάθεια συνεχής και πολυμέτωπη.
Οι ανάγκες είναι πολλές και πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας σε όλους τους φορείς και σε κάθε γωνιά της χώρας μας. Ο τόπος μας πρέπει να αποκτήσει όχι μόνο ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά ανθρώπινη συνείδηση και νοοτροπία.
Είναι ένας δρόμος κοπιαστικός και δύσκολος, ένας δρόμος στον οποίο πρέπει να είμαστε όλοι μαζί, είναι μια πορεία που τροφοδοτούνε με δύναμη και ελπίδα τα χαμόγελα, οι προσδοκίες και τα όνειρα των Ατόμων με Αναπηρία και ιδιαίτερα των παιδιών.
*πρώην πρόεδρος κέντρου ΑμεΑ «Αριστεύς», πρώην υποδιοικητής 5ης Υ.Πε.
